از شاعری تا هنر اجرا
مصاحبه کننده: عباسعلی استکی
*درمورد سبک کاری شما صحبت کنیم، تلفیق شعر کودک و ساز ایرانی و اینکه چگونه به آن رسیدید؟
قبلا از هر چیز بگویم که این سبک منحصر به من نیست و در موسیقی ایرانی سابقه دارد. تفاوت کار من شاید در پرفورمنس تک‌نفره‌ام با ساز باشد و شیوه‌ای از نقل یا روایتگری موسیقایی. که آن هم اگر خوب نگاه کنیم سابقه‌ای هزاران ساله دارد. بازمانده‌های امروزی‌اش همان بخشی‌های شمال خراسان و عاشیق‌های آذربایجان‌اند. در واقع تجربیات آوانگارد من در شعر بزرگسال به ویژه شعرهایی که موسوم اند به شعر-اجرا یا پرفورمنس پوئتری باعث شد که به این منابع توجه کنم و آنها را با شکل امروزی احیا کنم. در موسیقی کودک هم، من نوعی از پرفورمنس را ارائه میکنم که نه تئاتر است و نه موسیقی محض. موسیقی این قطعات تا حد زیادی الهام گرفته از بخش‌های غیر رسمی سنت موسیقایی ایران مثل مطربی و روحوضی و پیش‌پرده خوانی است. چون در آنها پتانسیل زیادی برای کار کودک می‌بینم. من همیشه به حیطه‌های غیر رسمی یا عامیانه علاقه داشته‌ام و در آنها چرخیده ام تا ببینم چه ظرفیت‌هایی دارند که شکوفا نشده یا به هر دلیل مسکوت مانده است؟
