آثار مجموعه‌ی الفبال، ذیل خوشنویسی پیکرنما – فیگوراتیو کالیگرافی – طبقه بندی می شوند اما برگردانی تصویری از این عنصر تمثیلی – فیگورال – در شعر و قصه معاصر فارسی هستند. هنرمند در این مجموعه به سراغ «مرغ» که نقشمایه ای کلیدی در ادبیات و هنر کلاسیک ایران است رفته و کوشیده است از طریق در هم شکستن فرم هایی که یادآور ساحت عرفانی و الوهی این نقشمایه در سنت خوشنویسیِ فیگوراتیو ایرانی اند، دگرگونی کارکرد استعاری آن در شعر و قصه ی معاصر را نشان بدهد. مرغ سحر ملک الشعرای بهار، هزار دستان امیرجاهد، بوف کور هدایت، خروس ابراهیم گلستان، غراب، ققنوس، مرغ آمین و مرغ مجسمه ی نیما یوشیج، پرندگان شعر فروغ، و آن «پرنده ای که اصلا نبود » رضا قاسمی، هر یک دریچه ای متفاوت را به جهان ایرانی و تحولات آن از عصر مشروطه تا کنون می گشایند. مرغ در این آثار همچنان کارکردی سمبلیک دارد اما بار سیاسی، روانکاوانه، اجتماعی و گاه جنسیتی پیدا کرده است. در این نمایشگاه، سولماز نراقی پرفورمنسی را اجرا کرده است که در آن با دامنی به ارتفاع سه متر بر بلندی نشسته و گفتگوی مرغان ادبیات معاصر فارسی با یکدیگر را روایت می کند. این نمایشگاه در گالری فرمانفرمای تهران، دی و بهمن 1396، به مدت سه هفته و در گالری بیان اصفهان، اسفند 96 به مدت 2 هفته برپا بود.
